Voorbeelden.

https://wordpress.com/post/brinksy.home.blog/58 

Terhandstellingskosten

Het preferentiebeleid moet drastisch veranderen. Nu bepaald een apotheker elk merk medicijn je krijgt. Zélfs als je meerdere artsen hebt die stellen dat je een bepaald merk móet hebben en géén ander merk, dan nog kan een apotheker bepalen of hij het juiste merk indiend bij de zorgverzekering óf de cliënt dwingt desbetreffend middel te betalen!! Indien cliënt het voorkeursmerk heeft geprobeert en daar heftig op reageert, de arts dit bevestigd heeft dan nog krijgt cliënt van de apotheker te horen "bewijs maar dat het door het preferente middel komt"?? De ARTS moet dit kunnen beslissen NIET de apotheker want die handeld naar datgene waar hij het meeste op verdiend!!

Binnen de geestelijke gezondheidszorg, zijn meerdere voorbeelden te benoemen namelijk:
- contact met de cliënt of behandeling, moet voldoen aan bepaalde eisen anders is het niet declarabel. Bijvoorbeeld een telefoongesprek moet minstes 15min duren. Terwijl je soms 3 cliënten met 5min een bemoedigend/betrokken telefoontje op weg kunt helpen. Er zijn dan twee opties er creatief mee omgaan, of waardevol werk doen en hier niet voor betaald krijgen. 
- screeningsinstrument, meerdere keren per jaar wordt dit per cliënt ingevuld. Echter wordt hier vrijwel niets mee gedaan, het is slechts een formaliteit/een vinkje. 
- Meerdere keren hetzelfde werk, soms is het noodzakelijk om meerdere keren hetzelfde te doen. Bijvoorbeeld een vinkje voor iemand zijn aanwezigheid, een rapportage en hetzelfde nogmaals op een papierenlijst.
- inzetten van interventies, momenteel is het semi verplicht om met iemand een crisissignaleringsplan op te stellen. Ik denk dat professionals goed genoeg kunnen inschatten of dit helpend gaat zijn en passend is bij een bepaalde cliënt. Met als gevolg dat er nu vele standaard formats zijn en het eigenlijk zijn doel voorbij gaat.
- veel vanuit hokjes/diagnose denken/werken, hier doe je de cliënt, zijn probleem en hulpvraag vaak te kort. Iedereen blijft vast houden aan zijn eigen eilandje of dicipline, waardoor er lange wachtlijsten ontstaan, het kip vs. ei principe (eerst dit dan dat). 

Indirect met je continu bezig met de regeltjes/eisen achter het beroep waarvoor je bewust gekozen en geleerd heb. Tuurlijk zijn er kaders nodig, dit ga nu beetje tenkosten van echt goede/waardevolle zorg verlenen. Ik merk dat hierdoor steeds meer mensen van beroep wisselen en de zorg bijvoorbeeld verlaten. 

Door Hetty Koppenaal 01-04-23 om 9:30

Als je voorbeeelden zoek ga eens praten met de vrijwilligers van schuldhulpmaatje. In sommige Zeeuwse gemeenten lopen mensen met schulden vast tgv de regels wardoor alles uiteindelijk veel duurder wordt voor iedereen dan wanneer de gemeente eens buiten de ijntjes durft te kleuren. Dat is ziekmakend en geeft uiteindelijk zorgkosten.