Samen met 39 andere gespreksleiders uit het land begeleiden we inwoners uit Zeeland in het gesprek hun wensen in de zorg scherp te krijgen. En samen op zoek te gaan naar oplossingen hoe het wél kan. Als tafelleider heb ik de taak om te zorgen dat mensen zich op hun gemak voelen om hun verhaal te delen, dat ze naar elkaar luisteren en ervoor zorgen dat ze elkaar vragen stellen.

In de pauze stelt de man me weer dezelfde vraag, of ik er de volgende keer ook bij ben? Ik beloof hem dat ik in mijn agenda kijk of het past. De vrouw naast hem geeft me een post-it met een getekende bloem. Het spijt haar dat ze geen echte bloemen bij haar heeft, of ik daarom als dank genoegen wil nemen met deze variant? Ik plak de 'bloem' met veel plezier op mijn kladblok en bedank haar hartelijk voor haar warme woorden.

Eind van de middag wordt duidelijk dat alle inwoners aan deze tafel door willen met het onderwerp van hun keuze. Ze hebben weten te verwoorden hoe ze tóch invloed kunnen uitoefenen en willen daar graag gebruik van maken. Ik zie trots op hun gezichten als andere inwoners zich aansluiten bij hun oplossing en daaraan bij willen dragen. Gejuich stijgt op van de tafel wanneer hun inzet wordt beloond met een waardering op de 7e plek van de 37 gespreksonderwerpen.

Een shoutout naar dit #BurgerBeraad van #DenkMeeZorgZeeland die alles in het werk hebben gesteld om zoveel mogelijk inwoners te laten meedenken over de inrichting van de zorg in Zeeland. De aanpak zorgde voor een prettige sfeer waarbij onderwerpen niet geschuwd werden. En in het gesprek ontstond een verbondenheid waardoor cynisme plaats maakte voor hoop. Juist om de mensen een stem te geven zei ik volmondig "Ja!" op de uitnodiging van Dagvoorzitter.NL

Als de dag ten einde is nemen we afscheid. De man bedankt me en geeft me een hand: "Ben je er volgende keer weer bij?" Ik voel dat mijn mond zich als vanzelf plooit tot een grote glimlach: "Ik zou het fijn vinden om u dan weer te ontmoeten."

Geschreven door Dorotheé Beens, op LinkedIn